Ένας χρόνος από τη marfin

Αυτό το πανό στη φωτογραφία με το «Απόψε πεθαίνει ο φασιμός» το θυμάμαι από την αρχή της πορείας στην  απεργία της 5ης Μάη πέρσι. Μου είχε κάνει εντύπωση, ένα σκέτο πανό με ένα σύνθημα από την εξέγερση του πολυτεχνείου του ’73, σε μια πορεία ενάντια στην τρόικα και στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Στην αρχή μου είχε φανεί λίγο άκυρο, λίγο νάχαμε να λέγαμε ας πούμε. Στο τέλος της μέρας σκεφτόμουνα πόσο ανατριχιαστικά επίκαιρο και ειρωνικό ήταν αυτό το πανό. «Απόψε» κανένας φασισμός δεν πέθαινε, ζούσε και βασίλευε. Ο φασισμός της γραβάτας (Βγενόπουλος) χέρι χέρι με το φασισμό της κουκούλας τα είχαν καταφέρει μια χαρά. Σκοτώσανε τρεις ανθρώπους, που πραγματικά δεν «χωρούσαν πουθενά». Δεν χωρούσαν στις στατιστικές εργατικών ατυχημάτων της ΓΣΕΕ γιατί δεν ήταν μετανάστες σε κανένα κάτεργο της ολυμπιάδας, ούτε προλετάριοι στη ναυπηγοεπισκευαστική στο Πέραμα, ήταν γουάιτ κόλαρς που λέμε, και σκοτώθηκαν στην καρδιά της Αθήνας, μέρα μεσημέρι. Δε χωρούσαν στις «παράπλευρες απώλειες» ενός οσοδήποτε παρανοϊκού «ταξικού πολέμου» γιατί ήταν εργαζόμενοι ωστόσο, σαν κι αυτούς που απεργούσαν. Ο «χώρος» σοκαρίστηκε και καταδίκασε, λες και δεν ήταν φανερό όλα αυτά τα χρόνια ότι όταν χαϊδεύεις τα αυτάκια μιας αντικοινωνικής βίας, που παρουσιάζεται ως κοινωνική αντιβία (για να θυμηθώ και τον τίτλο ενός κειμένου που κυκλοφόρησε τότε), το μηδενιστικό μπάχαλο γίνεται εύκολα φόνος.  Τελικά κανένας δεν έφταιγε, έφταιγε η κακιά στιγμή και τρία μαλακισμένα που κανείς δεν τα ξέρει, παρά τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα της ΠΑΣΟΚάρας με συλήψεις «γνωστών» ένα χρόνο μετά. Και οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στην πιο μεγαλειώση διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών πήγαν σπίτι τους μουδιασμένοι και μάλλον το μούδιασμα κρατάει ακόμη γιατί τόσος κόσμος δεν ξανακατέβηκε σε ένα χρόνο μνημονίου. Έτσι ωραία κι απλά…