Κερατέα άρτ ρεζίστανς φέστιβαλ (ή αλλιώς λευτεριά στους καλλιτέχνες)

Χτες Σάββατο, πέρασα κι εγώ μια βόλτα, όπως η μισή Αθήνα φαντάζομαι το τελευταίο τριήμερο, από το φεστιβάλ «αλληλεγγύης» στην Κερατέα. To φεστιβάλ διοργανώνεται από ομάδα-συσπείρωση καλλιτεχνών με την επωνυμία art resistance, σε συνεργασία με το συντονιστικό των κατοίκων ενάντια στην κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή. Μια σκηνή στήθηκε πάνω στα μπλόκα, τραπεζάκια οργανώσεων, σουβλάκια, μπύρες και κρασιά, κόκκινες και μαυροκόκκινες, παντομίμες και θεατρικά, εκθέσεις εικαστικών, καλλιτέχνες που εναλλάσσονταν με ρυθμό πολυβόλου στη σκηνή, ντόπιοι και επισκέπτες, κινηματική διάθεση, κοντολογίς γιορτή. Γιορτή με πολιτικό χαρακτήρα.

Μετά άρχισε να νυχτώνει και να γίνονται ψιλοφανερές οι εκλεκτικές συγγένειες των διοργανωτών με συγκεκριμένους «πολιτικούς» χώρους, παρόλο που οι art resistance φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν ότι οι αρχές του φεστιβάλ είναι η» αυτοοργάνωση και ο ακηδεμόνευτος πολιτικός χαρακτήρας (λαϊκιστί χωρίς καπέλωμα)». Οι πολιτικές συγγένειες δεν είναι βέβαια κακό πράμα. Το αντίθετο. Μπορούν και πρέπει οι καλλιτέχνες να έχουν πολιτικό λόγο, μπορούν και πρέπει να έχουν πολιτικές συγγένειες, αλλιώς  δεν είναι καν καλλιτέχνες, είναι προϊόντα. Αυτό βέβαια υπό κανονικές συνθήκες. Διότι στις τωρινές, οι άνθρωποι που αυτο-προσδιορίζονται ως η νέα γενιά των Ελλήνων καλλιτεχνών, και κυρίως το πιο ριζοσπαστικό και «πολιτικοποιημένο» κομμάτι τους,  βρίσκονται δυστυχώς σε ολοκληρωτική κρίση, βαθύτερη από αυτήν  της κοινωνίας από την οποία βγαίνουν. Κι αυτό γιατί δεν το καταλαβαίνουν. Ανήκουν σε εκείνο το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, (που δεν είναι και μικρό βέβαια), που εξακολουθεί να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση λόγω αδράνειας. Που δεν έχει καταλάβει ότι κάτι αλλάζει, που αισθάνεται καλά μέσα στα στεγανά του, που «δεν θέλει άλλους ρε παιδί μου»…

Μπλέκω τα γεγονότα με την ανάλυση αλλά δε χάλασε κι ο κόσμος. Ο Πουλικάκος κουβαλάει την αυθεντικότητα ενός ανθρώπου που δεν βουτήχτηκε στα σκατά της γενιάς του, που κρατήθηκε σε ένα περιθώριο για να μπορέσει να διατηρήσει την «καθαρότητα της ματιάς του», ή γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος τέλος πάντων και δε γουστάρει τσιριτσάντζουλες. Ξέρω γω, για τους λόγους του. Βγήκε στη σκηνή να παίξει και είπε «στο λαό της Κερατέας έχω να πω αυτό που είπε ο Καραϊσκάκης, άμα ζήσω θα τους γαμήσω, άμα πεθάνω … κλπ». Υπερβολικό ή όχι, η απάντηση από τις «εκλεκτικές συγγένειες» ήταν γιούχα, «ωραία ωραία που καίγεται η σημαία» και «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες». Ε, από κει και πέρα η εξέγερση βάρεσε κόκκινο. Φρέσκοι «Καλλιτέχνες» εσοδείας Δεκέμβρη είπαν αυτάρεσκα τραγουδάκια για το πόσο μισούν τους μπάτσους και τους φασίστες (που ως γνωστόν ευθύνονται για το μνημόνιο, τον Καλλικράτη, το ΧΥΤΑ και γενικά για όλα) και οι Deus Ex Machina βγήκαν με full face, γιατί είναι και πολύ αντάρτες, ενώ οι από κάτω χτυπιόντουσταν με φωτοβολίδες. Θα μου πείς έχεις κανένα πρόβλημα με τους Deus Ex Machina; Όχι δεν έχω. Κι εγώ punk άκουγα μεγαλώνοντας. Κι εγώ έχω παίξει ξύλο με το inside στο Αν, στο βιολογικό στη Θεσσαλονίκη, ή στο λόφο του Στρέφη. Αλλά συγνώμη από τους κυρίους φωστήρες του art resistance,  η ιδέα τους περί αλληλεγγύης είναι να πηγαίνεις  στην Κερατέα με την μητροπολιτάνικη στολή σου και να κάνεις τον μπαμπουίνο διώχνοντας τους ντόπιους από τη γιορτή; Κι εκεί που ένας φίλος μου έλεγε αν ήμουνα από δω κι έβλεπα αυτό το τουρλουμπούκι θα έλεγα 1000 φορές ΧΥΤΑ, κι εγώ σκεφτόμουνα για όλους «μην εξεγείρεσαι τόσο πολύ στην Κερατέα ρε μεγάλε, κατούρα και λίγο» ακούω έκπληκτος μια εξεγερμένη καλλιτέχνιδα να διαβάζει την παρακάτω ανακοίνωση, που αναρτήθηκε κι εδώ :

Η Art Resistance , όπως επανειλημμένα έχει τονισθεί , είναι μία πρωτοβουλία καλλιτεχνών που συγκροτήθηκε αυθόρμητα με σκοπό την αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στον ΧΥΤΑ Οβριοκάστρου.

Απόρροια των συνελεύσεων της ομάδα ήταν η δημιουργία, η διοργάνωση ενός τριημέρου Φεστιβάλ Πολιτισμού κι Αντίστασης στην Κερατέα, πάνω στα μπλόκα, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών που ήρθαν με ανοιχτό κάλεσμα. Οι αρχές στις οποίες συμφωνήσαμε να δράσουμε είναι η αυτοοργάνωση και ο ακηδεμόνευτος πολιτικός χαρακτήρας (λαϊκιστί χωρίς καπέλωμα).

Η Art Resistance συμφώνησε από κοινού με τη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα κατά του ΧΥΤΑ Κερατέας, που αγκάλιασε το εγχείρημα, ότι ακριβώς αυτό το χαρακτήρα θα έχειι το Φεστιβάλ.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι εκτός διοργάνωσης και σύμφωνα με πληροφορίες μας η δημοτική αρχή Λαυρεωτικής, η οποία δεν εμπλέκεται στη διοργάνωση του Φεστιβάλ, προχώρησε στην πρόσκληση – πολιτική ομιλία του ιδρυτή του κινήματος ΣΠΙΘΑ Μίκη Θεοδωράκη.

Εμείς σαν ART RESISTANCE διαφωνούμε κάθετα και διαχωρίζουμε τη θέση μας και δηλώνουμε ότι, ενώ η συνείδηση μας μας υπαγορεύει να διακόψουμε το Φεστιβάλ και να αποσύρουμε τα έργα μας, εμείς αποφασίσαμε ότι δεν θα αφήσουμε καμμία προβοκάτσια ή πολιτική σκοπιμότητα να διασπάσει όλη αυτή την πρωτοφανή συσπείρωση προερχόμενων από διαφορετικές καλλιτεχνικές και πολιτικές κατευθύνσεις δημιουργών, για ένα κοινό σκοπό, που είναι η δικαίωση του αγώνα των κατοίκων της Κερατέας.

ART RESISTANCE

 

Είναι απόλυτα κατανοητό το ότι ο χώρος που κινούνται οι κατά τα άλλα ακηδεμόνευτες  εξτραβαγκάντzες της art resistance, δεν έχει σχέσεις με το Θοδωράκη και τη ΣΠΙΘΑ, αντίθετα μισεί και αυτόν και την κίνηση που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του. Γιατί η ΣΠΙΘΑ δε λέει «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», αλλά «όχι στο μνημόνιο». Δε λέει «ενότητα της Αριστεράς», αλλά «ενότητα». Γιατί μπλέκει την κοινωνική χειραφέτηση με την εθνική ανεξαρτησία και αυτό δεν δένει με τις συλλογικές αφηγήσεις με τις οποίες γαλουθήκε ο χώρος τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Είναι κατανοητό και αναμενόμενο για κάποιον που καταλαβαίνει την κρίση στην οποία βρίσκεται αυτός ο χώρος.

Αυτό που δεν είναι κατανοητό, είναι το ότι λίγο πριν την ανακοίνωση στη σκηνή είχε βγει ο Πισσίας, και καλά έκανε, με το διεθνές πλήρωμα του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ για να προπαγανδίσει το εγχείρημά τους. Εκεί οι εκλεκτικές συγγένειες δεν κράζανε, αλλά φωνάζανε…νίκη στην Ιντιφάντα. Δεν είναι κατανοητό το ότι οι διοργανωτές βγάλαν σπυριά επειδή ο Θοδωράκης πήγε στα μπλόκα το Σάββατο το πρωί, καλεσμένος του ίδιου του συντονιστικού των κατοίκων, χωρίς να χρησιμοποιήσει χώρο του φεστιβάλ. Φυσικά η ανακοίνωση δεν λέει γιατί οι διοργανωτές «διαχωρίζουν τη θέση τους» (τί να πουν άλλωστε, όποιος κατάλαβε κατάλαβε), αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι το πρόβλημά τους, τουλάχιστον στα χαρτιά είναι ότι δεν ανέχονται προσπάθειες…καπελώματος του φεστιβάλ από πολιτικές δυνάμεις (ή τουλάχιστον από πολιτικές δυνάμεις που δεν γουστάρουν οι ίδιοι), διότι ο «ακηδεμόνευτος» και «ακαπέλωτος» χαρακτήρας του πρέπει να διαφυλλαχθεί. Αλλά τότε γιατί ανέχονται τα δεκάδες τραπεζάκια πολιτικών οργανώσεων στο χώρο του φεστιβάλ; Τις κόκκινες και τις μαυρικόκκινες; Όλη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά που έστησε πάγκους μέσα στο φεστιβάλ, δεν καρπώνεται από αυτό; Ο θοδωράκης καπελώνει, που πήγε να μιλήσει, ή οι ίδιοι οι διοργανωτές καπελώνουν με το χυδαιότερο τρόπο όταν ορίζουν ποιοι δικαιούνται να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους  στο λαό της Κερατέας και ποιοι όχι;

Τέλος, αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι το τί συμβαίνει μέσα στα μυαλά αυτών των γιγάντων της καλλιτεχνικής δημιουργίας των οποίων η συνείδηση τους υπαγορεύει να ακυρώσουν το φεστιβάλ και να…αποσύρουν τα έργα τους (!!!) επειδή πήγε ο Θοδωράκης στην Κερατέα. Όχι ρε παιδιά σας παρακαλούμε, μην μας το κάνετε αυτό! Μην αποσύρετε τα έργα σας ρε παιδιά, τι  θα κάνουμε χωρίς την τέχνη σας; Είστε τρομεροί που μας κάνετε να τη χάρη να εκθέσετε τις φοβερές δημιουργίες σας, που κουβαλάνε όλο τον πρωτοπόρο συμβολισμό και τη μεγαλειώδη εμπειρία της εξεγερμένης λυρικής του Δεκέμβρη, στα απαίδευτα μάτια τα δικά μας και των κερατιωτών! Ντάξει τώρα, μπέρδεμα έγινε, και σας καταλαβαίνω ότι η επαναστατημένη σας συνείδηση δεν μπορεί να αντέξει να εκτίθενται τα έργα σας εκεί που πάει να μιλήσει κάποιος  για πατρίδα και Ελλάδα. Τί κι αν έκανε ιστορία μαζί με τη γενιά του, και μετά την ιστορία την έκανε  μουσική  μέσα από τη φυλακή; Αφού  μιλάει για τη χώρα του ρε, είναι  φασίστας! χαζά θα λέμε τώρα; Εσείς είστε η ελπίδα ρε! Εσείς οι νέοι καλλιτέχνες, που είστε  «νέοι» μόνο στην ηλικία. Στην πράξη είστε φτασμένοι δημιουργοί ρε, αφού τη νοοτροπία της ντίβας που θα αποσύρει τα έργα της λόγω…συνείδησης την παίζετε στα δάχτυλα!  Εσάς χρειαζεται η χώρα μας ρε! (ουπς σόρι), εσάς χρειάζεται ο χώρος μας ρε!

Σοβαρεύομαι. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της τέχνης, έλεγε ένας κάποτε, είναι να ψυχανεμίζεται και να λέει με τη συμβολική της γλώσσα αυτά που ο λόγος δεν μπορεί ακόμη να αποκρυσταλώσει. Η τέχνη είναι μαμή σα να λέμε. Ξεγεννάει μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες,  και κάνει κτήμα όλων αυτό που  δεν μπορεί ακόμη να ειπωθεί. Αν το κοινωνικό είναι εξ’ορισμού θετικά προσημασμένο, η τέχνη είναι εξ’ορισμού θετική πρωτοπορία. Η τέχνη είναι αντίσταση  όταν αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές αρρώστιες και επιτίθεται σ’αυτές με όλους, για όλους. Η  τέχνη σε κρίση δεν είναι τέχνη, είναι μονάχα κομμάτι της κρίσης.

Λευτεριά στους «καλλιτέχνες» και αλληλεγγύη στους «αλληλέγγυους» (θα τους χρειαστεί όταν θα αρχίσουν σιγά σιγά να συνέρχονται…)

Advertisement